(1917 Tokat - 1997 Ankara) Türk şairi. İstanbul Yüksek Öğretmen Okulu Türk Dili ve Edebiyat Bölümünü bitirdi. Çeşitli liselerde ve Ankara Devlet Konservatuvarında edebiyat öğretmenliği, ardından da Milli Eğitim müfettişliği yaptı. Kültür ataşesi ve öğrenci müfettişi olarak İsviçre'de on iki yıl kaldı. Yurda dönünce Milli Eğitim başmüfettişliği, kültür müsteşarlığı yaptı. Türk Dil Kurumu son genel yazmanı idi.

İlk şiirlerinde Nazmi Cahit adını kullandı. Yeni şiir akımı içinde belirgin bir yer edindi. Gerçekçi romantizmi bir saz ozanı anlatımıyla uyguladı.

Süslemelerden kaçınarak benzetmeler, yarım uyaklar, yalın seçme sözcüklerle bir iç uyumu kurdu. Şiirimize, ilerici bir anlayışla yeni bir biçim, yeni bir hava getirdi. Özellikle kısa şiirlerinden mizah tadını eksik etmedi.

Başlıca yapıtları şunlardır:

Şiirleri; Adamın Biri (1946), Rüzgâr (1949), Atatürk Kurtuluş Savaşında (1952), Yeşeren Otlar (1954, Türk Dil Kurumu 1955 Edebiyat Ödülü), Güz Türküleri (1991), Süt (1965), Yangın (1981, Yeditepe Şiir Armağanı), Bütün Şiirleri (1982); deneme kitabı; Şiir Her Zaman (1985); anı kitabı; İçi Sevda Dolu Yolculuk (1986).

Cahit Külebi'nin en bilinen şiirlerinden biri olan Hikâye şöyledir:

HİKaYE

Senin dudakların pembe

Ellerin beyaz,

Al tut ellerimi bebek

Tut biraz!

Benim doğduğum köylerde

Ceviz ağaçları yoktu,

Ben bu yüzden serinliğe

hasretim

Okşa biraz!

Benim doğduğum köylerde

Buğday tarlaları yoktu,

Dağıt saçlarını bebek

Savur biraz!

Benim doğduğum köyleri

Akşamları eşkıyalar basardı.

Ben bu yüzden yalnızlığı hiç sevmem

Konuş biraz!

Benim doğduğum köylerde

Kuzey rüzgârları eserdi,

Ve bu yüzden dudaklarım çatlaktır

Öp biraz!

Sen Türkiye gibi aydınlık ve güzelsin!

Benim doğduğum köyler de güzeldi,

Sen de anlat doğduğun yerleri,

Anlat biraz!