(1583 Delft, Hollânda - 1645 Rostock, Almanya) Hollândalı hukukçu. Grotius, on bir yaşında Leiden Üniversitesi Edebiyat Fakültesine kabul edildi. 1598 yılında Fransa kralı IV. Henri'ye giden elçilik üyelerinin arasında yer aldı. Burada Orleans'ta kalarak hukuk öğrenmeye karar verdi. Grotius 1599'da Hollânda'ya geri döndü. Lâhey'e yerleşerek avukatlığa başladı. 1601 yılında devletin resmi tarih yazıcılığına getirildi. 1607 yılında Holland eyaleti başsavcılığına atandı. 1608'de Veere belediye başkanının kızıyla evlendi. 1613'te İngiltere'ye gönderilen bir elçilik heyetine başkanlık etti. Resmi amacı, ticaret anlaşmazlıklarını çözmek olan bu ziyaret sırasında, Kral I. James'le dini konuları tartışma olanağını buldu. Bu görüşmeler sırasında bütün Hristiyan kiliselerinin birleşmesi gerekliliğini savundu.

Grotius, 1613 yılında Holland meclisinin isteğiyle, meclisin kilise politikasını destekleyici bir savunma yazdı. Bu savunmasından dolayı ömür boyu hapse mahküm edildi. Hapis kaldığı süre içinde, din ve hukuk alanında yazılar yazmaya devam etti. 1621 yılında bir kitap sandığına gizlenerek, hapsedildiği şatodan kaçtı ve Paris'e yerleşti.

Grotius, Paris'te bulunduğu süre içinde, çağdaş uluslar arası hukukun temellerini atan ünlü eseri de Jure Belli Et Pacis'i yazdı (1625). Prens Maurits'in ölümü üzerine 1631 yılında Holland'a döndü. Burada tekrar tutuklama tehdidiyle karşılaşınca 1632'de Hamburg'a gitti. Uluslar arası saygınlığından dolayı İsveç Şansölyesi Kont Oxenstierna onu 1634 yılında Paris Büyük Elçiliğine atadı. 1644 yılında Kraliçe Kristina tarafından İsveç'e davet edildiğinde büyük bir coşkuyla karşılandı, ancak büyükelçilik görevinden alındı. Kendisine İsveç Devlet Konseyine üye olması teklif edildi, fakat Grotius bu teklifi reddetti. Paris'e dönerken Pomeranya yakınlarında bir deniz kazasına uğradı. Kazadan iki gün sonra öldü (1644).

Grotius, yetenekli bir hukuk adamıydı. Tarihçi kimliğiyle hümanist tarih akımını benimsedi. İlâhiyatçı olarak başlangıç dönemindeki Hristiyan topluluğunu ülkü edinmişti. Grotius, devlet ve hukuk teorisinde getirdiği başlıca yenilik, tanrıdan bağımsız ve insan doğasına dayalı bir hukukun uluslar üzerindeki bağlayıcılığı düşüncesidir.