Kavramlar ve algılar yardımıyla soyut ya da somut nesneler arasındaki ilişkileri kavrayabilme, soyut düşünme, muhakeme etme ve bu zihinsel işlevleri uyumlu biçimde bir amaca yönelik olarak kullanabilme yeteneği. Zekânın birçok farklı tanımı vardır. Ancak tanımların farklı olmasına karşın, zekâya ilişkin kuramların tümü de zekânın geliştirilebilecek bir kapasite olduğunu ve biyolojik temellerinin bulunduğunu ileri sürer. Zekâ, bireyin doğuştan sahip olduğu, kalıtımla kuşaktan kuşağa geçen ve merkezi sinir sisteminin işlevlerini kapsayan; deneyim, öğrenme ve çevreden kaynaklanan etkenlerle biçimlenen bir bileşimdir. Zekâ birçok zihinsel yeteneğin değişik durum ve koşullarda kullanılmasını içerir. Bu yetenekler arasında başlıcaları şunlardır:

Sözel Anlayış: Sözcükleri tanıma ve anlama,

Sözel Akıcılık: Sözel ve yazılı olarak sözcük ve ifadeleri çabucak bulabilme,

Sayısal Yetenek: Aritmetiksel işlemleri çabuk ve doğru olarak yapabilme,

Alansal ve Uzaysal ilişkiler: İki ve üç boyutlu görsel algılamayı yapabilme,

Bellek: İşitsel ve görsel olarak belleme gücü,

Algısal Hız: Karmaşık bir nesnenin ayrıntılarını görebilme, zemin şekil ilişkisini ayırt edebilme, benzerlik ve farklılıkları doğru olarak algılayabilme.

Mantıklı Düşünme: Muhakeme yürütebilme.

Bir kişinin zekâ düzeyi öteki koşullar eşit tutulduğunda ne kadar zor işler başardığı ya da aynı güçlükteki işlerden ne kadar çoğunu başarabildiği ya da ne kadar kısa sürede doğru sonuca ulaşabildiğiyle belli olur. Genel tanımıyla zeka üstünlüğü, standart bir zeka testindeki başarı düzeyiyle ölçülebilen yüksek zihinsel yetenektir. Ancak bu anlamıyla üstün zekalılık yalnızca yüksek zihinsel yetenek anlamına gelir ve ulaşılmış bir başarıdan çok bir gizli gücü belirtir. Yetenekten ayrı olarak üstün zekalılık durumu, özgünlük, yaratıcılık, daha önce araştırılmamış alanlarda düşünüp çalışarak dünyaya ancak bu yolla kazanabileceği bir değer katmak gibi öğeleri içerir.